Drzewa iglaste

Profesjonalna uprawa iglaków jest prowadzona od sadzonek. Drzewa iglaste mogą być sadzone w różnych terminach, w zależności od wielkości i rodzaju sadzonek. Te w pojemnikach nadają się do sadzenia przez cały rok, natomiast iglaki z “gołym” korzeniem najlepiej wysadzać wiosną lub jesienią, kiedy stopień nawodnienia gleby jest wystarczający do przyjęcia się roślin. Optymalne efekty daje sadzenie pod koniec lata, dzięki czemu rośliny mogą się dobrze ukorzenić przed nastaniem mrozów. Sadzonki drzew iglastych z odkrytym korzeniem należy sadzić w czasie ich spoczynku, najlepiej zaraz po zakupie. Jeśli rośliny muszą zaczekać na wysadzenie, powinny być zadołowane, natomiast te czekające w pojemnikach trzeba systematycznie podlewać.

Niezwykle ważne dla powodzenia uprawy jest zachowanie odpowiednich odległości sadzenia, a te są zależne od gatunku roślin, ich przeznaczenia oraz docelowej wielkości. W przypadku odmian miniaturowych możliwe jest sadzenie co 50 cm, natomiast świerki sadzi się w odległości 1,0 - 1,2 m od siebie. Jeśli odpowiednie odległości między drzewami iglastymi nie będą zachowane, rośliny zaczną ze sobą konkurować o światło, wodę i składniki pokarmowe, co doprowadzi do dużego zróżnicowania w wielkości poszczególnych egzemplarzy.

Podczas wysadzania warto wziąć pod uwagę też zróżnicowane tempo wzrostu poszczególnych gatunków i unikać sadzenia tych rosnących szybko jak żywotnik olbrzymi czy świerk serbski z iglakami przyrastającymi wolniej. Nie bez znaczenia jest również nasłonecznienie stanowiska przeznaczonego do uprawy iglaków. Większość gatunków drzew iglastych preferuje słoneczne lub półcieniste miejsca, a w przy mniejszej dostępności światła słonecznego można uprawiać jedynie cisy i mikrobiotę syberyjską. Karłowe iglaki nie powinny być sadzone w pobliżu intensywnie rosnących drzew. Jałowców nie należy sadzić na stanowiskach zacienionych. Gatunki o niskiej mrozoodporności nie radzą sobie zbyt dobrze w przewiewnych miejscach i w zastoiskach mrozowych.

Iglaki wymagają odpowiednio przygotowanego stanowiska uprzednio oczyszczonego z trwałych chwastów takich jak powój, perz i skrzyp. Drzewa iglaste sadzi się na dokładnie takiej samej głębokości, na jakiej rosły w szkółce, zasypuje dołki podłożem i obficie podlewa rośliny, by zamulić glebę. Rośliny mogą być sadzone specjalnymi sadzarkami lub ręcznie.

Większość iglaków ma dość przeciętne wymogi glebowe i nie potrzebuje specjalnego podłoża. Drzewa iglaste z powodzeniem poradzą sobie zarówno na piaszczystych lub piaszczysto-gliniastych glebach, jak i tych o większej zasobności w próchnicę. Optymalne pH podłoża do uprawy iglaków oscyluje między 4,6 a 6,5. Najważniejsze, by pH było niższe od 7,0. Bardzo silnie zasadowe gleby o pH wyższy niż 8,0 tolerują wyłącznie cisy i niektóre odmiany sosen. Pewne gatunki roślin iglastych (np. sosna bośniacka, jałowiec sabiński i cis pospolity) tolerują również wapienne podłoże. Jeśli gleba jest bardzo sucha, można ją wzbogacić dodatkiem wysokiego kwaśnego torfu.

Największym problemem w uprawie drzew iglastych bywa zapewnienie młodym roślinom odpowiedniego nawodnienia. Iglaki nie są wyjątkowo wymagające pod względem zapotrzebowania na wodę, ale też bardzo czułe na jej niedobór na początkowych etapach wzrostu. Najmniej wody potrzebują sosny i jałowce, natomiast cyprysiki, metasekwoje i żywotniki wymagają jej zdecydowanie więcej. Plantacja musi być też intensywnie podlana przed nastaniem mrozów, co pozwoli roślinom lepiej przetrwać zimę.

Nowo założone plantacje drzew iglastych z reguły trzeba nawadniać, najlepiej rzadko, ale obficie. Sposób dostarczania wody oraz jej ilości mają nieodłączny związek z wielkością i charakterem systemów korzeniowych konkretnych roślin. Systemy te różnią się w zależności od gatunku oraz lokalizacji drzew. Z reguły iglaki mają płytki (płaski) system korzeniowy zlokalizowany ok. 20 cm pod powierzchnią ziemi i cechujący się obecnością 4-6 mocnych ukośnych korzeni, które stabilizują rośliny. Każdy gatunek cechuje się nieco innym wyglądem systemu korzeniowego, przykładowo żywotniki korzenią się bardzo płytko, a przez to są wyjątkowo wrażliwe na niedobory wody, natomiast sosny korzenią się głęboko i są w stanie wytrzymać zdecydowanie dłuższe okresy suszy. Aby zapewnić iglakom dostępność wody warto stosować kwasy humusowe w postaci preparatu GleboMax, który zapewni poprawę struktury gleby i zasobność w próchnicę. Do utrzymania próchnicy i dobrej struktury gleby przyczynią się także mikroorganizmy glebowe występujące w preparatach bi azot, bi protect FOREST i bi fosfor FOREST.

W nawożeniu roślin najlepiej sprawdzają się wieloskładnikowe nawozy zawierające zarówno makro, jak i mikroelementy. Optymalne efekty przynosi zawsze zastosowanie nawozów dedykowanych typowo uprawie iglaków, ale skuteczne są też uniwersalne preparaty. Drzewa iglaste nawozi się dwa razy do roku – wczesną wiosną, kiedy rusza wegetacja oraz latem (na przełomie lipca i sierpnia), gdy rośliny najintensywniej rosną. Nawozy nie mogą mieć zbyt niskiego pH, żeby nie „spaliły” roślin i nie można też stosować ich w zbyt dużych dawkach.

Na etapie przygotowania stanowiska pod uprawę drzew iglastych warto zastosować kwasy humusowe i preparty mikrobiologiczne. Nasiona po stratyfikacji mogą być zaprawione preparatem nanogro forte superstart w dawce 250 ml/100 kg materiału siewnego. Ten środek dzięki innowacyjnej formule wspiera rośliny już na etapie kiełkowania. Do wzmocnienia młodych siewek polecany jest natomiast preparat Naturalny Plon pomagający w rozwoju roślin i ułatwiający ich regenerację w warunkach suszy, niskich temperatur czy po gradobiciach.

W pierwszym roku uprawy drzewa iglaste potrzebują odpowiednich dawek azotu warunkującego wzrost zielonej masy (najlepiej połowę zalecanej dawki), a także fosforu, który zwiększa tolerancję na stres. Te składniki mogą być dostarczane wraz z nawozami mikrobiologicznymi bi azot i bi fosfor FOREST – specjalnym bakteryjnym preparatem przeznaczonym do nawożenia iglaków. Na tym etapie zastosowanie będzie miał też specjalistyczny środek bi protect FOREST, który wspomaga rozkład materii organicznej w glebie i zwiększa w niej dostępność składników pokarmowych, co poprawia stan fitosanitarny podłoża i jego wilgotność. Jako uzupełnienie nawożenia w pierwszym roku warto zastosować też preparat GleboMax z kwasami humusowymi poprawiającymi strukturę gleby i zwiększającymi jej żyzność. W drugim roku zaleca się stosowanie dokładnie takiego samego harmonogramu nawożenia.

Udana uprawa roślin iglastych oprócz podstawowego nawożenia wymaga też dodatkowego odżywiania stosowanego wiosną i latem. Do tego celu polecany jest preparat nanogro aqua FOREST opracowany specjalnie z myślą o szkółkach drzew iglastych. Ten specjalistyczny stymulator wzrostu roślin wspomaga i uodparnia systemy korzeniowe roślin, ułatwia ich zagęszczanie oraz indukuje odporność roślin na niekorzystne warunki środowiska i choroby.

Dwa razy do roku warto stosować również SOLER Forest – dolistną odżywkę mikroelementową wspierającą wytwarzanie cukrów, chlorofilu i hormonów, a 2-3 razy do roku preparat Forest Max – dolistny nawóz azotowy w ustabilizowanej formie dostępny dla roślin aż przez trzy miesiące.

Problematyka resztek pożniwnych na plantacjach iglaków jest zależna od sposobu zbioru roślin. Po wykopaniu choinek w glebie jest znacznie mniej pozostałości korzeni niż po ścięciu drzewek. W celu sprawnego wyeliminowania pni i korzeni należy zastosować mikrobiologiczny preparat bi wood przyspieszający rozkład materii organicznej. Bi wood zawiera saprofityczne grzyby oraz bakterie glebowe, które rozkładają celulozę i ligninę. Dzięki wykorzystaniu tego środka stanowisko po drzewach iglastych jest dużo szybciej i efektywniej przygotowane do nowych nasadzeń.